Sokak milliyetsizdir; her ülkede, aynı ruhun farklı halleridir, insanın halet-i ruhiyesinin kaldırım taşlarına damladığı yerdir.
Tüm sokaklar aynı kıtanın parçalarıdır. Gölgeleri ağırlayan, ayık-sarhoş-bencil-melek herkesi hoş karşılayan bir kıtadır sokak, gezginlerin ayak basabildiği bir kıtadır. Gezginler göçtüklerinde ruhları sokağa döner; gölgeleri yanı başınızda bir duvar yazısına, yırtık bir ilana, küçük kırmızı taş parçasına, loş vitrindeki solgun mankene bakar, ilerideki sokak müzisyenini dinler. Usta bir gezgin gibi, görünmeden.
Sokakların başkenti New York’tur. Paris, gizli romantiklerin sessizliğidir. İstanbul, uyanmak isteyenlerin aydınlığı. Barselona, tutkulu, güneşli bir kırmızı. Madrid, ciddi, efendi. Roma, kocaman beyaz güneş gözlüklerinin ardında gülümseyen rujlu dudaklar, Navona meydanında beyaz kahve fincanlarıdır. Venedik, daracık sokaklarına sığan kayıp bir masal. Londra, seyrek gülen bir yüz, gün ışığına hasret bir matlık. Washington DC, uzaktadır, eski ama olgundur, gayleri kadar renkli, zariftir kaldırımları, New York ile yarışmaz, Duke Ellington gibi eski bir dosttur. İzmir, Ege rengi dudaklarda meltemli bir ıslık tadındadır;
aşkınız yoksa, İzmir’de bulursunuz.
Sokak edebiyatı adım adım yazılır, bu dünyada doğar, bu dünyaya bırakılır. Sokak yazısı, sokağındır. Sokak özgürlüktür. Kaykaycıların piercingli özgürlüğüne ilham verir sokaklar, trafiğe bir çalımdır kaykay; ama ayağınızı sokaktan keser. Bisiklet; rüzgarı yüzünüze yanaşan yaşlı çizgileri siler atar, ama ayağınızı sokaktan keser.
Sokak yürümektir. Hızlanmadan, dururcasına. İlerlemeden gezinmektir. Hayata dokunarak. Dik durarak yürümek ve sokak kedilerini okşayan turistlerden bir şeyler öğrenmektir.
Tiryakileri bilir; hızı yenmektir sokak. Asıl tadı öyle çıkar; her köşesini görerek, aklına estiğinde durup, tenha bir vitrinde kendine göz kırpmak, sessizce gülümsemektir…
Sokak, görmektir.
Oğuz Dinç – edebiyathaber.net (8 Mayıs 2014)
