Ateş Çiçekleri’nde yer alan yazılarda 12 Eylül karanlığı içindeki toplumsal direnişi ve bu direnişin bireysel planda yaşanan acıların içinden anlatımını ilgiyle ve duygulanarak okuyor; yaşanmışlıktan gelen o güçlü sesi metnin her satırında hissedebiliyoruz. Anlatılanlar, her şeye karşın insanlık onurunu yitirmeyen insanların dünyasına ve gelecek günlere dair kalplerde yeşeren umuda ve inanca vurgu yapıyor.

Ateş Çiçekleri’nde Alime Yalçın Mitap’ın anı, deneme ve anlatı türlerini etkili biçimde bir araya getirdiğine; içtenliğini ve şiirsel anlatımını yazılarının dokusuna sindirerek canlı, duygu dolu yazınsal metinler oluşturduğuna tanık oluyoruz. Ateş Çiçekleri’nde, yazarın, insanı ve toplumu dile getiren gerçek (ve gerçekçi) bir edebiyattan yana olduğu net olarak görülüyor.

Daha önceki yıllarda 12 Eylül izlenimlerini resim sanatı içinde dile getiren; düzenlediği sergilerde bu karanlığa dikkatleri çeken Alime Yalçın Mitap’ın o yıllarda sergilediği bazı resimlerin bu kitaptaki metinlere eşlik etmesi; yazıyla resmin buluşmasından oluşan inanılmaz bir imgesel gücü duyumsatıyor. Yazılardaki imgeler, resimlerin imgeleriyle buluşunca, okurların zihninde derin, sancılı birer öykü oluşuyor; sonra da bu öyküler zihinlerden yüreklere uzanıyor sessizce…

Alime Yalçın Mitap’ın kitabındaki metinlerde sürekli vurgulanan ya da sezdirilen konu, “edebiyatın/edebiyatçının vicdanı” konusu; yani yazarın yaşadığı toplumdan, yaşadığı dünyadan, tanık olduğu haksızlık ve adaletsizliklerden kendini sorumlu hissederek, toplumsal meseleleri eserlerinde dile getirmesi; “çağının tanığı” olması… Toplumu anlatırken, insanın bir birey olarak içsel derinliğini ve dinamizmini göstermeyi de ihmal etmemesi…

Ateş Çiçekleri, Alime Yalçın Mitap’ın vicdanımızın derinliğine seslendiği yazılarıyla anlam kazanan,  insani-toplumsal değerleri yeniden anımsatan;  ve devrimci idealleri uğruna hayatlarından büyük bedeller ödeyen bir kuşağı ölümsüzleştiren farklı bir kitap…